OTİZMİ YENEN ÇOCUK EMRE
Okuyacağınız yazı bir muvaffakiyet öyküsüdür. Emre ile çalışmalarım sonucunda annesiyle görüşerek bu makaleyi yazmam gerektiğini düşündüm. Bu bir muvaffakiyet öyküsüydü ve öteki ailelere umut olmalıydı. Emre’nin annesi nezdinde tüm ailesine açık yüreklilik ile yazıma verdikleri dayanaktan ötürü teşekkür ederim.
Emre 4 yaşındayken; Çapa Tıp Fakültesi’nde % 65 özür ile ‘Mental Reterdasyon’ tanısı, 5 yaşındayken de Bakırköy Mazhar Osman Ruh ve Hudut Hastalıkları hastanesinde % 40 özür ile ‘Atipik Otizm’ tanısı almış bir çocuk.
Annesi o günleri şöyle anlatıyor;
2 yaşından itibaren konuşmaması, göz kontağı kurmaması, alış veriş merkezi-lunapark üzere sesli ortamlarda kulaklarını kapatıp öfke nöbeti yaşaması, rastgele bir değişikliğe tahammülünün olmaması örn. marketten meskene dönerken daima gidilen yoldan gidilmemesi durumunda yaşadığı öfke nöbetleri, oyuncak otomobillerini daima tıpkı halde sıraya dizmesi vb. kimi negatif durumları fark ettim.
Emre 2,5 yaşındayken otistik çocuklarla çalışan bir uzman hatta eşi de nöroloji uzmanıydı, eşiyle birlikte Emre’yi görünce ‘çocuğunuzda otizm başlangıcı var, bir an evvel özel eğitime başlayın’ demişti. Lakin tüm bunlara karşın çevreninde tesiriyle – pek natürel, kimse toz kondurmak istemez- Emre’nin alıcı lisanının âlâ olması (al, ver üzere komutları yapabilmesi) vb. uygun özelliklerinin de olması ve birtakım bireylerin konusundaki uzmanları para tuzağı olarak görmesi üzere sebeplerle Emre’nin bu negatif farklıklılarının olağan akışında düzelmesini bekledik. Lakin maalesef günler, aylar geçmesine karşın Emre konuşamıyor, göz kontağı kurmuyor, daha sık öfke nöbetleri yaşıyordu.
Nihayet Emre 4 yaşındayken, teşhis almak üzere gittiğimiz uzman; Emre’nin zekâ yaşının 1,5 yaş olduğunu söyledi. Hatta bugüne kadar neden bir uzmana gidilmediğini, bilhassa hala konuşamıyor olmasının neden dikkate almadığımızı sordu.
Ve o günden itibaren dışlanmaya, yadırganmaya hatta suçlanmaya başladık. Güya biz sebep olmuştuk onun bu durumda olmasına !
En çok üzüldüğüm olaylardan biri de şu olmuştu; Emre’yle parka gittiğimiz bir gün, parkta oynayan çocuklardan biri Emre’nin konuşamadığını, jest- mimik kullanmaya çalışarak ona bir şeyler anlatmaya çalıştığını fark etti ve Emre’nin hareketlerini yaparak onunla adeta alay etti. Ne yazık ki, alay eden çocuğun annesi de;
– Onunla oynama, görmüyor musun, konuşmuyor, o farklı. Dedi.
Bunu duyunca çok üzüldüm aslında o da benim üzere bir anneydi ve onun çocuğu da aslında benimki üzere ‘ farklı’ olabilirdi.
Emre özel eğitim kurumuna ve anaokuluna gitmeye başlamıştı ki o günlerde tavsiye üzerine izlediğimiz ‘Yerdeki Yıldızlar’ sineması, tüm ailemizi etkileyen ve Emre için uğraşlarımızı arttıran sinema oldu. Bir sene sonra uzmanlar ile sıkı çalışmamız sonucu Emre’miz kaynaştırma eğitime geçmiş oldu.
Emre şu an 8 yaşında. Kişisel ve küme seanslarına sistemli olarak devam etmesi, o gün uzman tarafından verilen konut ödevlerinin, misyonların konutta özveriyle çalışması sonucunda otizmi yenmiş bir çocuk.
4 yaşındayken 1,5 yaşında zekâya sahip olduğu söylenen Emre; şu an da okuduğu okulda kendi yaşıtlarıyla girdiği Düzey Belirleme İmtihanında 67. Ve öbür ‘ farklı olmayan’ çocuklarında katıldığı Matematik dersi vb. imtihanlarda sınıfında 100 tam puanı alan 5 çocuk ortasında oluyor. Pek olağan, artık konuşabiliyor. Göz kontağı kurabiliyor ve toplumsal irtibat marifetleri de çok güzel.
Annesine nazaran muvaffakiyetlerinin en kıymetli sebebi; tüm aile bireylerinin büyük bir beklenti içinde olmayarak, güya hiç bir şey işe yaramayacak üzere çok çalışması.
Siz bedelli aileler farklılığı kabul edip, bizimle olup, bizlerle birlikte konutta ve başka tüm ortamlarda tıpkı biçimde çalışmaya başladıkça, Emrelerimizin muvaffakiyet öyküleri devam edecek…
Gamze YÜCEL
* Her çocuk kendine mahsustur.
Her çocuğun bilişsel, psikososyal, psikomotor vb. gelişimi farklılık gösterir, hepimizin farklı yaşta yürümüş ve konuşmuş olmamız üzere.
