Gelin bugün sizlerle bir oyun oynayalım. Oyun materyalimiz yakın etrafınızda çarçabuk bulabileceğiniz malzemelerden oluşacağı için zorlanmayacağınıza eminim. Artık bir sandalye alın ve üzerine çıkın ve sandalyenin önünde dizlerinin üzerine çömelmiş eşinize kaşlarınızı çatıp kızgınlıkla bir şeyler söyleyin ve hatta elinizin işaret parmağını ona yönlendirerek vücut lisanınızın bu tehdit dolu mizansene güç vermesini sağlayın . Daha sonra eşinizle yer değiştirip bu oyunu tekrarlayın.
Pekala bunları neden mi yapıyorsunuz ?
Günlük hayatımızda çocuklarımıza kızdığımızda ve sinirlendiğimizde onlarla kurduğumuz genel bağlantı modeli budur da onun için. Siz sandalyenin önünde eşinizin size yüksekten bakarak sizi azarlaması esnasında neler hissettiyseniz büyük bir ihtimalle çocuğunuzda siz onu azarlarken misal hisler içinde olacaktır. Bu küçük oyunumuz en azından çocuğunuzla empati kurma uğraşlarınıza dayanak olacaktır.
Çocuğunuzla konuşurken yahut onu dinlerken, onunla rahatlıkla göz teması kurabileceğiniz bir pozisyona çömelmeniz daha sonraki bağlantı gayretlerinizi başarılı kılmada azımsanmayacak bir güce sahip olmanızı ve onunda sizinle işbirliği yapmada daha istekli olmasını sağlayacaktır.
Anne-baba-çocuk üçgeninde en sık rastlanan bağlantı kazalarından biri de “sen çocuksun, anlamazsın” cümlesinde gizlidir. Teorik olarak çocuk olmak yetişkinlerin sahip olduğu bilgi birikimi ve donanımın pek azına sahip olmaktır. Pekala ya biz yetişkinlerin sahip olup da yitirdikleri şeyler artık nerede dersiniz ? Sebepsiz yere kahkahalarla gülen, bir gofrete bir oyuncağa da birebir derecede sevinen, sevgiyi de sevgisizliği de tüm yalınlığı ile size hissettiren kaç yetişkin insan tanıyorsunuz bir düşünün.
Biz yetişkinler onları anlamakta zorluk çektiğimiz yaşları yaşamış olmamıza karşın, onların nasıl bir şey olduğunu varsayım bile edemeyecekleri kendi yaş ve hayatlarımızı anlamalarını, o kurallara nazaran davranmalarını beklemekteyiz. Yeşil çimlerde özgürce koşması, tahminen yuvarlanıp giysisini kirletmesini yaramazlık, kendi kendine yemek yemeye çabalarken üstüne dökmesini sakarlık, konutun içinde zıplayıp bağıra bağıra anlamsız müzikler söylemesini gürültücülük, hayal dünyasından gelen senaryoları yalancılık olarak kıymetlendirebiliriz. Lakin aslında bunlar daha evvel bizim de sahip olduğumuz ancak unuttuğumuz kıymetlerden diğer bir şey değildir. Şayet bir çocuk biz yetişkinlerin sözcük dağarcığına sahip olsaydı birinci cümlesi tahminen de şu olurdu : “Sen yetişkinsin,anlamazsın.”
