Hayat gitgide artan bir süratle yaşanır oldu. Hepimiz çılgınca bir tempo ile bir yerlere yetişmeye çalışıyoruz. Sabah oluyor akşam oluyor, sabah oluyor akşam oluyor ve biz koşuyoruz.
Şöyle bir sakin olsak, yavaşlasak, etrafımızda olup biteni fark etsek, hayatı hissetsek.
Şöyle bir dursak, güneşi, yağmuru, rüzgârı hissetsek. Varlığımızın farkına varsak. Dursak bir mühlet için. Dinginleşsek.
Dinginleşmemize takviye verecek hobiler edinsek, müzik dinlesek, fotoğraf yapsak, tabiatta yürüyüşe çıksak, hafta sonları ve tatil günlerinde saatimizle vedalaşsak.
Etrafımızda gerilimli, rekabetçi, teknoloji takıntılı, işkolik beşerler yerine huzurlu, sakin insanlara yer açsak. O huzurlu, sakin beşerlerle dinginleşmemizi destekleyecek vakitler geçirsek.
‘Gerekenler’den kurtulsak tatillerde, boş vakitlerimizde, ‘paşa gönlüm ne ister’e geçsek. Kendimizi baskı altına sokmasak. “Tatilde sabah erken kalkmam lazım, kahvaltıya yetişeyim, hiçbir aktiviteden geri kalmayayım.” “Hafta sonu dolma sarmam lazım.” “Akşam arabayı yıkamam lazım, çok pis”ler mi yoksa “şu an ne yapmak istiyorum” mu? Biz ana odaklanmayı, istediklerimize dönüp bakmayı bilmiyoruz. Daima yapılması gerekenlerle ya yarın ya da dün ile meşgulüzdür.
An nedir, nasıl fark edilir, nasıl yaşanır bir türlü bilemeyiz. Anı fark etmek için dışarı çıkın, güneşi, yağmuru, soğuğu, sıcağı bedeninizde hissedin. Teinsiz, kafeinsiz ılık bir içecek alın, dışarı çıkın. Bir yudum alın içeceğinizden, gözlerinizi kapatın, kendinizi, havayı hissedin. Bir şey düşünmeyin, yalnızca hissedin. İşte andasınız.
Hafta içi her gün evvel 30 saniye, sonra 45 saniye. Ne dersiniz? Uygulanabilir bir başlangıç Maksat toplamda 10 dakika olmalı, öğlenden evvel 5 dakika, öğlenden sonra başka 5 dakika. Ne yarınki toplantı ne ay başındaki ödeme ne yetişmesi gereken rapor. Yalnızca an ve hissettikleriniz. Bırakın bu kısacık vakitte zaman sizin için dursun. Zati ziyadesiyle süratli akmıyor mu?
Dr.phil. R. Meltem KAVCAR SIRMALI
30 Nisan 2019
