Kıskançlık yaşı kaç olursa olsun insanın tabiatında var olan ve baş edilmesi güç olan bir histir. Öfke, hüzün, korku üzere kıskançlık ta yaş ilerledikçe denetim altına alınabilir hatta gelişim için yapan bir formda kullanılabilir. Bu bir yetişkin için bile güç olabiliyorken çocuklar kelam konusu olduğunda durum daha da zorlaşır. Bilhassa 7 yaş altındaki çocuklar hislerini sansürlemeden, içlerinden geldiği üzere yaşamak ve tabir etmek isterler. Birebir vakitte gelişimlerini sağlıklı bir biçimde devam etmesi için bir gereksinimdir ve hislerinin ebeveynleri tarafından anlaşıyor olması da elzemdir.
İstisnalar olsa da çabucak her çocuk belirli bir yaş aralığında kardeş ister. Bazen ebeveynler için bu durum rahatlatıcı olabilir. Zira ikinci bir çocuk sahibi olmak isteyen herkesin herhalde vilayet aklına takılan, “ Sanki kıskanır mı?”,” Sanki çok külfetli bir süreç olur mu?” sorularıdır. Lakin çocuğun kardeş istemesi anne babanın düşündüğü üzere değildir. Aslında oyun arkadaşı istiyordur. Kardeşi olduktan sonra olacaklardan habersizdir. Kardeşi olduğunda onunla çabucak oynamaya başlayabileceğini, istediğinde geri gönderebileceğini ve kendi hayatında hiçbir değişikliğin olmayacağını düşünür. Ama kardeşi geldiğinde durumun hiç te o denli olmadığını fark eder. Anne doğal olarak bakıma ve ilgiye muhtaçlığı olan bebekle daha fazla vakit geçiriyordur. Üstelik beklediği oyun arkadaşı ne yürüyebiliyor ne konuşabiliyordur. Çocuklar tabiatları gereği bencildir. Annesinin tüm sevgisini, ilgisini ve vaktini kendisine ister. Artık bunu paylaşması gereken öbür biri vardır ve çocuğun dünyası manasına gelen anneyi kaybetme korkusu çok acı verir. Bununla birlikte çocuktan beklentilerin artması, kreşe gönderilmesi, sorumluluklarının artması, muvaffakiyet beklentisinin yükselmesi üzere onun için sürpriz olan değişikliklerden ötürü kardeşe karşı kızgınlık, kırgınlık hisleri ardından anne babaya da yönelir. Kaybettiğini düşündüğü her şeyi geri ister. Bunu sağlayabilmek için de yapılacak en yeterli şey bebek üzere olmaktır. Anneyi emmek, biberonla beslenmek, tuvaletini beze yapmak, bebeksi konuşmak üzere davranışlar göstermesi, “bakın ben de onun gibiyim” demektir aslında. “Bana yardım edin, baş edemiyorum” da başka bir manasıdır.
Nasıl yardım edelim?
Kıskançlığın doğal olduğunu evvel ebeveynler kabul etmeli, onun bu hissini yok etmeye çalışmamalı.
Kardeşini sevdirmeye çalışmak yerine bu duygunu tabir etmesine yardımcı olunmalı
Sen abisin/ablasın , artık büyüdün demek yerine, kardeşinin hiçbir şeyi kendisi yapamadığı için onunla daha fazla vakit geçirdiğini lakin kendisini her vakit nasılsa tekrar o denli sevdiğini söyleyerek anlaşıldığı hissettirilmeli
Kardeş kavgalarında fizikî bir ziyan verme durumu olmadığı sürece ortaya girilmemeli ve taraf tutucu bir halde davranılmamalı
Bu yaklaşımlarla kardeş kıskançlığı krize dönüşmeden atlatılabilir. Ama her şeye karşın durum berbata gidiyor, çocuğunuzda içe kapanma, alt ıslatma, tırnak yeme üzere davranışlar gelişmiş ve devam ediyorsa kesinlikle bir uzmandan yardım alınmalıdır.
