Merhabalar
Hepimizin bildiği üzere, insan ırkı olarak doğuştan yardıma muhtaç varlıklarız. Örneğin bir geyik yavrusu doğar doğmaz yürümeye başlayabilir lakin insan yavrusunun yürümesi için doğumundan itibaren yaklaşık 1 yıl geçmesi gerekir. Yani yenidoğanlar kendi başlarına hayatta kalamazlar, hayatta kalabilmek ve üreme çağına erişebilmek için yetişkinler tarafından uzun mühlet ilgi ve bakım görmeleri gerekir.
Bu durumda ağladığımızda bizi sakinleştiren, acıktığımızda doyuran, gerektiğinde bezimizi değiştiren yani bize ilgi ve bakım veren kişi yahut şahıslara bağlanırız. Bağlanma dediğimiz bu olayın temelleri hayatımızın birinci aylarında atılır ve ömür uzunluğu öteki beşerlerle olan ilgilerimizi de etkileyerek devam eder. Temel olarak dört çeşit bağlanmadan bahsetmek mümkün: İnançlı bağlanma, dertli bağlanma, kaçıngan bağlanma ve karmaşık bağlanma. Bu mevzudan daha sonra ayrıntılıca bahsedeceğim. Şimdiki sorum şu: Bu kadar muhtaç birine bakım vermemizi sağlayan ve sürdüren faktörler nelerdir?
Bebeklerin sahip olduğu geniş alın, büyük gözler, yuvarlak çizgili yüz, küçük çene, yumuşak ve pürüzsüz cilt üzere özellikler yetişkinleri bebeklere ilgi ve bakım vermek için motive eden ve bebek-yetişkin ortasındaki bağı kuvvetlendiren faktörlerdir. Bebeğin gülüşünün hoşluğu ve ağlayışının verdiği rahatsızlık da bağlanma üzerinde tesirlidir. Ayrıyeten, bebeğin ebeveyne olan benzerliği de ebeveyn-bebek bağını güçlendirmektedir.
Hatta değişik bir bilgi vereyim sizlere; bu durumun farkında varıldıktan sonra çizgi sinema karakerlerinin yaratıcıları çizgi karakterleri yuvarlak sınırlı, büyük gözlü halde çizmeye başlamıştır. Bu da çizgi karakterlere duyduğumuz sempatiyi açıklıyor sanırım ?
Herkese keyifli haftalar dilerim.
