Yaşı kaç olursa olsun anne babaların çocuklarına saklıdan yakarışı; Anla beni!
Ben anlatamasam da sen anla, nasıl anlatacağımı bilmesem de anla, yanlış bile anlatsam sen doğrusunu anla. Kaşımı kaldırışımdan, iç çekişimden, gülüşümden, dudak büzüşümden, susuşumdan anla. Fakat sakın yanlış manaya.
Çocuklarımızla olan bağımızda genel olarak bu türlü bir bağ içindeyiz. Birçok vakit farkında olmadığımız bu durum çatışmaya, öfkeye, can sorununa ve derde neden olan geç kalınmış ve yanlış yerden başlayan bir bağlantı biçimini doğuruyor. Geç kalınmış diyorum zira lakin anlaşılmadığımızı hissettiğimiz vakit irtibata geçiyoruz. Yanlış yer diyorum zira başlanması gereken yer aslında kendimizle olan bağlantı. Kendi içimizde neler olduğunun, aslında gereksinimimizin ne olduğunun ve bunu kimin karşılamasını beklediğimizin farkında olursak, reaksiyonumuz ve çocuğumuza karşı kullandığımız cümlelerimiz öfke ve çatışmaya kapı aralayan değil, bu üzere olumsuz durumlara kapıyı kapatacak biçimde değişecek.
Uyumamak için direnen üç yaşındaki çocuğumuza öfkelenmemizin asıl sebebinin, yorucu bir iş gününün akabinde dinlenmeye olan gereksinimimizi anlamadığı için olduğunu,
Yemek yememek için ağlayan beş yaşındaki çocuğumuzla inatlaşmamızın sebebinin, âlâ ve kâfi bir anne olamayacağım halindeki derdinizi anlamadığı için olduğunu,
Ders çalışmak yerine bilgisayar ve ya telefonla vakit geçiren on iki yaşındaki çocuğumuza gösterdiğimiz reaksiyonun asıl sebebinin, geleceği için kâfi imkanlara sahip olmadığınızı anlamadığı için olduğunu,
Bize karşı gelen on sekiz yaşındaki çocuğumuzla anlaşamamamızın nedenin aslında gereksinim duyduğumuz saygıyı göremediğimiz için olduğunu fark edersek sanki bizde ve bağlantımızda nasıl bir değişiklik olur ve bu değişim çocuğumuzun davranışlarına nasıl tesir eder?
İstiyoruz ki çocuklarımız daha bizim bile bilmediğimiz, kendimize bile söylemediğimiz tüm bu muhtaçlık ve tasalarımızı anlayıversinler. Sorun çıkarmasınlar, ona nazaran davransınlar, dediğimizi yapsınlar, kendi yeterlilikleri için olduğunu bilip kabul etsinler.
Gözden kaçırılan nokta ise, çocuğumuzun da muhtaçlıklarının olduğu. Onun da şartsız sevgiye, onaylanmaya, olduğu üzere kabul edilmeye muhtaçlığı var. Onun da anlaşılmaya muhtaçlığı var. Hisleri anlaşılmadan büyüyen çocuklar anne baba olduklarında tıpkı bizim üzere çocuklarından anlayış bekleyen ebeveynler olacaklar.
Sanıyorum hepimizin içinde anlaşılmamış bir çocuk var.
Çocuklarımızdan anlayış bekleyerek bu muhtaçlığımızı karşılamaya çalışıyor olabilir miyiz?
